Wyszła za mąż za Piotra Pominkiewicza. Małżeństwo to trwało bardzo krótko. W 1922 roku Piotr zmarł, a Aleksandra pozostała z dwójką małych dzieci (Tadeusz miał 3 lata, a Maria 1 rok), matką oraz z ratami za dom do spłacenia. Utrzymywała się z odnajmowania pokoi oraz w okresie letnim ze sprzedaży warzyw z ogrodu. Jako wdowa po legioniście otrzymała koncesję na sprzedaż alkoholu. Na tej podstawie przez jakiś czas prowadziła sklep. Nie mogąc jednak pogodzić takiej pracy z wychowaniem małych dzieci i obowiązkami domowymi, podjęła decyzję o wydzierżawieniu koncesji.

Dzierżawcą był słynny zamojski winiarz Szloma Fersztendik, właściciel winiarni przy ul.Staszica 31 (obecnie siedziba PTTK), w której w okresie międzywojennym gościli dostojnicy państwowi, ministrowie, generałowie, magnaci, ordynaci, pisarze, profesorowie uniwersyteccy. O winiarni tej pisał w swoich wspomnieniach dr Zygmunt Klukowski: "Idziemy na Rynek, w głąb jakiegoś podcienia; wchodzimy w starą sień renesansową, a potem schodami pod ziemię. Piwnice oświetlone elektrycznie - ogromne. Stoją wielkie beczki z winem, omszałe, stuletnie gąsiory węgrzyna - nawet usiąść nie ma gdzie. (...) Stary Żyd (...) wita, kłania się, uprząta improwizowany stół, przynosi omszałą butelkę i gorzkie migdały." Po pożarze własnego domu, u Aleksandry schronił się jej brat - Andrzej Służewski wraz z rodziną. Mieszkał tam do wybudowania nowego domu na Kalinowicach.

Podczas wojny dom Aleksandry był schronieniem i punktem kontaktowym partyzantów AK.
Po wojnie, Aleksandra aż do śmierci mieszkała w domu przy Ogrodowej i utrzymywała się ze sprzedaży warzyw i kwiatów na rynku Nowego Miasta.

Została pochowana w grobowcu Służewskich razem z matką i siostrą Anną ze Służewskich Abraszewską.